Młot, stal i nienawiść. O modlitwie, która kuje bohaterów.Hammer, Steel and Hatred. On the prayer that forges heroes.

W świecie, gdzie z każdego boru szczerzą się kły Chaosu, a zdrada kryje się w cieniu, wiara nie może być cichym szeptem. Musi być rykiem. Oto Litania Nienawiści - modlitwa Sigmarytów, która hartuje dusze lepiej niźli kowal stal. Czasem, gdy przeszukuję stare woluminy, trafiam na coś, co przykuwa mnie do fotela nie siłą opisów, ale surową, brutalną prawdą. Nie chodzi o traktaty taktyczne czy kroniki bitew. Chodzi o modlitwę. Znalazłem ją, zapisaną nierównym pismem na marginesie jakiegoś raportu łowcy czarownic. To nie była elegancka litania z Altdorfu. To był wojenny okrzyk, wykuwany w ogniu bitew i chłodzie zdrady. Litania Nienawiści. To nie jest modlitwa o deszcz czy urodzaj. To modlitwa o przetrwanie. W świecie gdzie każdy dzień może być ostatnim, a wróg czai się za każdym drzewem i w każdym sercu, próżne błagania na nic się zdadzą. Potrzebna jest żelazna wola. I żelazna nienawiść. Nienawiść nie jest tu brakiem cnót. Jest narzędziem. Tarczą przeciwko zwątpieniu. Młotem, którym rozbija się czaszki wrogów. Ogniem, który oczyszcza świat ze skażenia. Sigmaryci nie nienawidzą dla samej nienawiści. Nienawidzą celowo. Ich nienawiść jest skierowana, zhierarchizowana i uporządkowana, jak regiment na paradzie. Przeczytajcie. Usłyszcie w myślach ten chóralny ryk, stukot młotów o tarcze i głos Prezbitera-wojownika, zdolny zagłuszyć wrzawę bitwy.

In the dark world of dangerous adventures where Chaos bares its fangs from every forest and treachery lurks in the shadows, faith cannot be a whisper. It must be a roar. This is the Litany of Hatred - the Sigmarite prayer that forges souls better than any smith forges steel. Sometimes, while browsing through old tomes, I stumble upon something that pins me to my seat - not by the power of descriptions, but by its raw, brutal truth. It is not tactical treatises nor chronicles of battles. It is a prayer. I found it, scribbled in uneven letters on the margin of some witch hunter’s report. This was no elegant litany from Altdorf. This was a war cry, forged in the fire of battle and the chill of betrayal. The Litany of Hatred. This is no prayer for rain or harvest. It is a prayer for survival. In the world where each day may be the last and an enemy lurks behind every tree and in every heart, sweet pleas are of no use. What is needed is an iron will. And iron hatred. Hatred, however, is not a lack of virtue. Hatred is a tool. A shield against doubt. A warhammer with which to shatter the skulls of mortal enemies. The fire of a burning pyre that cleanses the world of taint and corruption. Sigmarites do not hate for the sake of hatred. They hate with purpose. Their hatred is directed, hierarchical, and orderly, like a regiment on a parade. Read it. Hear in your mind the choral roar, the pounding of hammers on shields and the priest’s voice drowning out the clamour of battle.

Litania Nienawiści (Zaczyna się uderzeniem młota bojowego o stal albo gromkim trzaskiem mieczy uderzających o tarcze) Prezbiter: Święty Mocarzu! Ojcze i Założycielu! Wierni: Wysłuchajże naszych głosów! Prezbiter: Sigmarze, któryś czaszkę Mrocznego Boga w proch obrócił! Wierni: Racz nam dać siły Twego ramienia! Prezbiter: Sigmarze, któryś plemiona człowiecze w jedno złączył! Wierni: Racz nam dać jedność Twego ludu! Prezbiter: Sigmarze, co sądzisz sprawiedliwie i gniewnym okiem patrzysz na bluźnierców! Wierni: Niechaj zapłacą za zbrodnie swe! Ave! Ave! Ave! Prezbiter: Czy wyrzekniecie się słabości? Wierni: WYRZEKAMY SIĘ! Prezbiter: Czy wyrzekniecie się zwątpienia? Wierni: WYRZEKAMY SIĘ! Prezbiter: Czy wyrzekniecie się litości dla nieprzyjaciela? Wierni: NIGDYŻ JEJ NIE ZNALIŚMY! Prezbiter: Wyrzeczcie się Zdrajcy, co szeptem wątpić każe w Wolę Imperium! Wierni: ŚMIERĆ ZDRAJCY! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się Zielonoskórych i półkrwi orków, plugawych ćwoków, co ziemie Przodków pustoszą! Wierni: ŚMIERĆ ĆWOKOM ZIELONYM! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się Elfów Mrocznych, rozbójników morskich i pożeraczy dusz! Wierni: ŚMIERĆ ROZBÓJNIKOM! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się Elfów Wysokiego Rodu, co w pysze zdradliwej przyjaźń udają, jeno zwątpienie sieją! Wierni: ŚMIERĆ KŁAMLIWYM ELFOM! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się Elfów Leśnych, co w cieniu borów czczą bożki krwi i zdrady! Wierni: ŚMIERĆ DZIKIM ELFOM! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się Nieumarłych, przeklętych przez Morra, co z grobów swych powstają! Wierni: ŚMIERĆ WYRODKOM MORRA! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się czcicieli Starych Bogów, demonów leśnych i krwawych bożków! Wierni: ŚMIERĆ POGAŃSKIM CZARTOM! AVE SIGMAR! Prezbiter: Wyrzeczcie się Mrocznych Bogów i ich przeklętego nasienia, Chaosu, co świat kala! Wierni: ŚMIERĆ SŁUGOM CHAOSU! ŚMIERĆ! ŚMIERĆ! ŚMIERĆ! AVE! AVE! AVE! Prezbiter: Niechaj nienawiść płaszczem waszym będzie! Wierni: Obroni nas od bluźnierstw ich! Prezbiter: Niechaj nienawiść młotem waszym będzie! Wierni: Czaszki i zbroje ich w proch obróci! Prezbiter: Niechaj nienawiść ogniem waszym będzie! Wierni: Spopieli ciała ich i dzieła ich! Prezbiter: Niech krew ich rowami spływa! Wierni: A proch ich niechaj wiatr poniesie! Prezbiter: Niechaj grozy ich nie uznajemy! Wierni: Jeno ŚMIERĆ ich uznajemy! Prezbiter: A pamiętacie-li Dawnych Sprzymierzeńców? Wierni: PAMIĘTAMY KRASNOLUDY! Prezbiter: Trwaćże będziecie w sojuszu z nimi? Wierni: TRWAĆ BĘDZIEMY! KRWIĄ I STALĄ! Prezbiter: Dźwigniecie-li z nimi młot i topór na wrogów Imperium? Wierni: DŹWIGNIEMY! ZA BRACI Z KARAZ ANKOR! AVE SIGMAR! Prezbiter: Za Imperium! Wierni: ZA SIGMARA! Prezbiter: Za wolność rodu ludzkiego! Wierni: ZA ZWYCIĘSTWO! Prezbiter: Zwycięstwo albo Zagłada! Wierni: NIE MA POŚRÓD NAS LITOŚCI! (Kończy się odmawianie Litanii Nienawiści: bojowy młot po raz ostatni uderza o stal. Na chwilę nad zgromadzonymi zapada cisza, a potem prezbiter i wierni wznoszą głośny krzyk.) Wszyscy: ZA SIGMARA! AVE! AVE! AVE!

Litany of Hatred (It begins with a hammer striking steel or the loud clash of swords on shields) Warrior-Priest: Holy Champion! Father and Founder! Crowd: Hear our voices! Warrior-Priest: Sigmar, who shattered the skull of the Dark God! Crowd: Grant us the strength of Your arm! Warrior-Priest: Sigmar, who united the tribes of Man! Crowd: Grant us the unity of Your people! Warrior-Priest: Sigmar, who judges justly and casts His wrathful eye on blasphemers! Crowd: Let them pay for their crimes! Ave! Ave! Ave! Warrior-Priest: Do you renounce weakness? Crowd: WE RENOUNCE IT! Warrior-Priest: Do you renounce doubt? Crowd: WE RENOUNCE IT! Warrior-Priest: Do you renounce mercy for the foe? Crowd: WE NEVER KNEW IT! Warrior-Priest: Renounce the Traitor, who whispers against the Will of the Empire! Crowd: DEATH TO THE TRAITOR! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the Greenskins and half-orc mongrels, vile dullards who lay waste to the Ancestors’ lands! Crowd: DEATH TO THE GREENSKIN FILTH! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the Dark Elves, sea-raiders and devourers of souls! Crowd: DEATH TO THE RAIDERS! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the High Elves, who in pride feign friendship but sow only doubt! Crowd: DEATH TO THE LYING ELVES! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the Wood Elves, who in forest shadows worship idols of blood and treachery! Crowd: DEATH TO THE WILD ELVES! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the Undead, cursed by Morr, who rise from their graves! Crowd: DEATH TO MORR’S OUTCASTS! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the worshippers of the Old Gods, forest demons and bloody idols! Crowd: DEATH TO THE PAGAN DEMONS! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: Renounce the Darker Power and its accursed spawn, Chaos that taints the world! Crowd: DEATH TO THE SERVANTS OF CHAOS! DEATH! DEATH! DEATH! AVE! AVE! AVE! Warrior-Priest: Let hatred be your cloak! Crowd: It shall guard us from their blasphemies! Warrior-Priest: Let hatred be your hammer! Crowd: It shall crush their skulls and their armour! Warrior-Priest: Let hatred be your fire! Crowd: It shall burn their bodies and their works! Warrior-Priest: Let their blood run in ditches! Crowd: And let the wind scatter their ashes! Warrior-Priest: Let us not acknowledge their terrors! Crowd: ONLY DEATH DO WE ACKNOWLEDGE! Warrior-Priest: Do you remember the Ancient Allies? Crowd: WE REMEMBER THE DWARFS! Warrior-Priest: Will you keep faith with them? Crowd: WE SHALL KEEP FAITH! WITH BLOOD AND STEEL! Warrior-Priest: Will you raise hammer and axe with them against the enemies of the Empire? Crowd: WE SHALL RAISE THEM! FOR OUR BROTHERS OF KARAZ ANKOR! AVE SIGMAR! Warrior-Priest: For the Empire! Crowd: FOR SIGMAR! Warrior-Priest: For the freedom of Mankind! Crowd: FOR VICTORY! Warrior-Priest: Victory or Doom! Crowd: THERE IS NO MERCY AMONG US! (The prayer ends: the hammer strikes steel one last time. Silence falls, and then a roar rises from all assembled.) ALL: FOR SIGMAR! AVE! AVE! AVE!

I zapada cisza. Ta modlitwa to nie błaganie. To manifest przetrwania. To psychologiczna broń, która zamienia strach w gniew, a zwątpienie w żelazną determinację. Każe nazwać po imieniu każde zło, każdy rodzaj zagrożenia, by się go nie bać, by go nienawidzić. By wiedzieć, że jest inny. A potem, w samym sercu tej nienawiści, przychodzi moment na pamięć. Pamięć o sojuszu z Krasnoludami. To pokazuje, że Imperium nie jest ślepym monolitem. Wie, kim są jego nieliczni, prawdziwi przyjaciele. To nie jest nienawiść wszystkiego, co obce. To nienawiść wszystkiego, co zagraża. To kolosalna różnica. Można patrzeć na Warheim FS jak na grimdarkową historię o niekończącej się wojnie. Ale w tekstach takich jak ta widać jego drugie dno: opowieść o ludzkości, która, mimo wszystko, trwa. Nie przez pokojowe współistnienie, ale przez żelazną wolę, niezłomne sojusze i gotowość do niesienia młota tam, gdzie panuje ciemność. I może, w naszym własnym, mniej mrocznym świecie, jest w tym jakaś lekcja. Nie o samej nienawiści, ale o sile wspólnoty kującej się w obliczu przeciwności. O wartości sojuszy opartych na honorze, a nie wygodzie. I o tym, że czasem, by obronić to, co dobre, trzeba unieść młot - i odpowiedzieć jednym, gromkim głosem: Za bliskich. Za dom. Za przyszłość.

And silence falls. This prayer is no supplication. It is a manifesto of survival. A psychological weapon that turns fear into wrath, and doubt into iron resolve. It compels one to name every evil, every kind of threat, not to fear it, but to hate it. To know that it is other. And then, in the very heart of this hatred, comes a moment of remembrance. The remembrance of the alliance with the Dwarfs. It is brilliant. It shows that the Empire is not a blind monolith. It knows who its few, true friends are. This is not hatred of all that is foreign. It is hatred of all that threatens. That is a colossal difference. One may look upon Warheim FS as a grimdark tale of unending war. Yet in texts such as this, a deeper layer emerges: the tale of mankind that, despite all, endures. Not through peaceful coexistence, but through iron will, steadfast alliances, and the readiness to bring the hammer where darkness reigns. And perhaps, in our own, far less grim world, there lies a lesson. Not of hatred itself, but of the strength of community forged in adversity. Of the value of alliances founded on honour rather than convenience. And of the truth that sometimes, to defend what is good, one must raise the hammer - and answer with a single, thunderous voice: For your kin. For your home. For the future.

Dryfujący chaos. O panowaniu nad tratwą w trakcie turnieju Warheim FS - Złoto & Glony.

W uniwersum Warheim FS, gdzie każdy cal terenu to potencjalna pułapka, a przewaga taktyczna często zależy od zajęcia kluczowego wzgórza lub ruin, wprowadzenie zasady TRATWY zmienia wszystko. To nie jest kolejny pojazd – to dryfujący, nieprzewidywalny element zamętu, który może stać się zarówno twoim największym atutem, jak i przyczyną spektakularnej klęski. Sternikowi nie wystarczy umieć walczyć; musi być hydromantom, strategiem i jasnowidzem w jednej osobie.

Żywioł jako gracz

Podstawą wszystkiego są WIATR I PRĄD MORSKI. Te dwa czynniki wprowadzają do gry trzeciego, nieobliczalnego gracza – samą naturę. Przed rozpoczęciem potyczki i za każdym razem, gdy rzucasz na POGODĘ, musisz określić kierunek i siłę tych żywiołów. To nie jest drobny modyfikator – to fundamentalna zmiana w twoim planowaniu.

• Sojusznicy lub wrogowie: Jeśli wiatr i prąd płyną w tym samym kierunku, sumują się, zamieniając twoją tratwę w szybką, niemal niepowstrzymaną pocisk. Ale jeśli są przeciwne, musisz odjąć ich siły, co może skutkować niemal całkowitym unieruchomieniem twojej jednostki. Różne kierunki oznaczają, że tratwę będzie ciągnęło na dwa różne sposoby, komplikując manewry.
• Pierwszy i najważniejszy rzut: Zanim zaplanujesz jakikolwiek ruch, spójrz na wynik Kostki Rozrzutu. Twój plan musi uwzględniać ich kaprysy. Atak od strony, z której wieje wiatr, da ci dodatkową prędkość. Próba płynięcia pod prąd to proszenie się o kłopoty.

Trudności: Nie tylko wiosła się liczą

Nawigacja tratwą to ciągła walka z bezwładem, przeciążeniem i fizyką.

• Testy Sterowania: To serce mechaniki. Wymagane przy każdej próbie precyzyjnego manewru, po trafieniu tratwy lub sternika, a nawet przy zatrzymaniu się po szybkim ruchu. Nieudany test oznacza, że tratwa dryfuje – staje się zabawką w rękach wiatru i prądu, kompletnie wymykając się spod twojej kontroli. Inicjatywa sternika jest tu kluczowa – sprawniejszy żeglarz łatwiej opanuje sytuację.
• Bezwład i Zwroty: Tratwa nie zatrzymuje się na żądanie. Jeśli płynęła szybko, a chcesz ją zatrzymać lub gwałtownie skręcić, czeka cię test. Nieudany oznacza, że będzie dryfować jeszcze przez K3 cale, psując twoje idealne ustawienie. Skręty powyżej 45° kosztują cenny dystans (K6” mniej ruchu). Planuj manewry z dużym wyprzedzeniem!
• Obciążenie: Każdy dodatkowy pasażer lub skrzynia ładunku spowalnia tratwę. Przewożenie kompletu pasażerów (-3 do Szybkości) zmienia ją w powolną, ociężałą platformę. Musisz wyważyć między siłą ognia/desantu a mobilnością.
• …Do Wioseł!: Rozkazanie pasażerom do wiosłowania to ryzykowna taktyka. Może dać ci dodatkowy zasięg (+1” za udany test SIŁY), ale każdy wioślarz do końca tury nie może się kryć, strzelać ani rzucać czarów. Decydujesz się na chwilowy zryw kosztem potencjału bojowego.

Taktyczne wykorzystanie: Miecz obosieczny

Mądre użycie tratwy może zdominować grę. Głupie – zapewni twoim przeciwnikom łatwe cele.

• Mobilna platforma strzelecka: Załóżmy, że masz kilku strzelców. Wpływasz z wiatrem na flankę przeciwnika, wykonujesz zwrot i unieruchamiasz tratwę. Masz stabilną, choć podatną na ataki, platformę do ostrzału. Pamiętaj o karze -1 do trafienia, jeśli tratwa się poruszała, i że wróg ma +1 do trafienia w ten DUŻY CEL.
• Szybki desant: To jej największa siła. Wykorzystaj prąd, by błyskawicznie przerzucić oddział do walki wręcz (elitarni żołnierze, bohaterowie) w newralgiczne miejsce pola bitwy – na tyły wroga, na kluczowy punkt strategiczny. Szarża tratwą na wrogą jednostkę (z zasięgiem równym podwójnej Szybkości) to potężne narzędzie.
• Przynęta i pułapka: Czasami tratwa z kilkoma tanimi żołnierzami może służyć jako przynęta. Wciągnij wrogie jednostki w pułapkę, na pole, gdzie czai się reszta twojej kompanii. Poświęcenie kilku żołnierzy dla rozbicia szyków wroga może być opłacalne.
• Abordaż i przeskoki: Zasady WSIADANIA/WYSIADANIA oraz PRZESKOKU pozwalają na dynamiczne wymiany załóg między tratwami lub abordaż na wrogie jednostki pływające. To niezwykle widowiskowe, ale i ryzykowne manewry, wymagające testów i niosące ryzyko wpadnięcia do wody.

Zagrożenia: Woda to nie przyjaciel

Pamiętaj, że tratwa jest krucha. Wpłynięcie na teren niedostępny (np. skały, płytkie dno) to niemal gwarancja jej zniszczenia i wrzucenia całej załogi do wody. Walka wręcz z tratwą jest też specyficzna – wróg może wybierać, czy atakuje załogę, czy samą tratwę. Kilka celnych ciosów może szybko uszkodzić konstrukcję, obniżając jej szybkość i ochronę, a w końcu zatopić.

Podsumowanie:

Zasada TRATWY to jeden z najbardziej zaawansowanych i nagradzających mechanizmów w Warheim FS. Nagradza graczy, którzy myślą strategicznie, uwzględniają warunki terenowe i pogodowe, oraz są gotowi na improwizację, gdy żywioły pokrzyżują ich plany. To nie jest jednostka dla graczy szukających prostych rozwiązań. To narzędzie dla prawdziwych kapitanów, którzy potrafią czytać nie tylko mapę, ale także wiatr i wodę. Podejmij wyzwanie, a twoi przeciwnicy będą długo pamiętać dzień, kiedy przegrali bitwę nie twoją armią, ale twoim geniuszem żeglarskim.

Piechota Morska z Marienburga

Marienburg – miasto tysiąca wysp, port, w którym sól miesza się z krwią, a kontrakty podpisuje się równie często piórem, co ostrzem kordelasa. Tutaj pieśni kupieckie zagłuszają modlitwy, a wartość człowieka mierzy się nie w wierze, lecz w workach guldenów. W takich realiach narodziła się Piechota Morska – formacja, która nie zna pojęcia chwały ani ojczyzny, a jedynie koszt i zysk. To ludzie wychowani w cieniu doków, na tratwach i w tawernach, z dymem prochu w płucach i smołą pod paznokciami. Ich mundurem jest sól i smoła, a sztandarem – taryfa celna. To oni są żelazną pięścią kupców, mieczem i tarczą miasta, które dawno sprzedało duszę bogom złota. 

***

Nie jesteśmy armią Imperatora. Nie klękamy przed ikoną Sigmara. Nie maszerujemy dla chwały. My służymy złotu - a złoto nie zna litości.

Jesteśmy tarczą, którą Marienburg kupił własną krwią i żelazem. Każdy nasz krok wybrzmiewa rachunkiem. Każdy wystrzał kosztuje - i przynosi zysk. Gdy przychodzimy, nie słychać trąb. Tylko szum wody… i ryk ognia.

Na lądzie czy na pokładzie, w kanale czy w sercu burzy - nie ustępujemy. Bo nie mamy gdzie wracać. Nasz dom to port, który spłonął już sto razy, a mimo to wciąż wypływamy. Piechota Morska nie zna odwrotu. Tylko kontrakt. Tylko cel.

A kiedy morze sięgnie po nas ostatni raz… utopimy je razem z sobą.

- Kapitan Klaas van Draken, Gwardia Miasta Tysiąca Wysp

W Marienburgu, gdzie złoto znaczy więcej niż przysięgi, a wierność odmierza się workami guldenów, służba w Piechocie Morskiej nie jest powołaniem – jest kontraktem. To żelazna pięść miasta kupców, wyszkolona, by domykać bilans tego, co przypływa i odpływa. Nie maszerują dla chwały, tylko dla czystej marży. Ludzie ze smołą pod paznokciami i prochem w płucach, z oczami bezwzględnymi jak liczby w księdze rachunkowej. Nie salutują chorągwiom, tylko rachunkom, nie kłaniają się przed ikoną, tylko przed taryfą celną i ceną frachtu. 

Zanim trafią pod banderę Gildii Kupców, przechodzą szkolenie, które uczy posłuszeństwa stali i wodzie – i arytmetyki ryzyka. Najpierw liny i wanty, komendy wykrzykiwane w deszczu, desant na śliski pomost z muszkietem gotowym do strzału. Potem noc czarna: alarm na trzeciej straży, bieg przez most, zajęcie bramy, ustawienie posterunku. W dzień trenują podział sekcji jak kolumny bilansu: zapas, przepływ, zabezpieczenie. Każdy ruch jest wyliczony – błąd to koszt, czasem strata całkowita. Kto nie wykona w porę rozkazu bosmana, wspina się po kotwicznej linie, kto sięgnie po rum przed czasem, stoi na warcie nocą przy portowej bramie.

Nad tym wszystkim czuwa kapitan, szorstki jak trybunał kupiecki, i bosman, którego słowo tnie szybciej niż kordelas. Mat zbiera wątpliwości i wyjaśnia je w czasie katorżniczej musztry; kiedy kapitan skinie, sekcje ruszają pewnie i niezachwianie jak stempel w lufie przeładowywanego muszkietu. Pośród nich chodzi kapłan Mananna – nie mnich od psalmów, lecz sędzia morskiego prawa i wykonawca polityki portowej. Błogosławi żagle, dusi bunt, odcina zabobon jak pozycję bez pokrycia. Bywa też cień guślarza – ostrzeżenie przed klątwą, jak margines na nieprzewidziane ryzyko. Tolerowany tak długo, jak bilans zysków i strat jest dodatni.

Kiedy kompania wychodzi w morze, żagle napinają się jak płuca przed krzykiem, a pokład staje się wąskim biurem windykacyjnym. Z mgieł wyślizgują się kontrakty i kwity: konosamenty, listy przewozowe, ubezpieczenia. Piechota Morska przykuca za pawężami, a w księgach dopisuje: ochrona ładunku, premia sztormowa, kara za opóźnienie. Salwa to tylko rubryka środki przymusu, dym – kurz ze starego rejestru. Kto nie płaci cła, ten płaci krwią, kto spóźnia się z opłatą kotwiczną, ten śpi pod strażą w Rijker. Marienburg zagłusza głos sprzeciwu hukiem pieczęci i trzaskiem łańcuchów na bramach wodnych. Na mokradłach i deltach rozgrywa się inny teatr – logistyka. Przepływ ludzi, beczek, amunicji, jak strumień należności przez Domy Kupieckie. Przepatrywacze liczą brody rzeczne jak rachmistrze mosty: co przeniesie ciężar, co pęknie pod wolumenem. Powóz to aktywo obrotowe, zaprzęg – amortyzacja w ruchu. Zapas prochu jest zawsze na minusie, więc sekcje ćwiczą oszczędny ogień; jedyną dywidendą bywa cisza na nabrzeżu. Gdy miasto podnosi stawki, kompania wymusza je jak solidny faktor: tarcza w drzwiach, kwit w ręce, pieczęć na magazynie.

Czasem droga prowadzi lądem, ku mostom poboru i zamkom dłużników. Tam nie ma romantycznych opowieści o szlachetnych rozbójnikach, jest geometria i balans kont. Przepatrywacze pełzną korytami strumieni, szukając pęknięć w murze, a gdy przychodzi czas, przez bramy otwarte od środka wchodzą żołnierze okrętowi. Dziedziniec zamienia się w prosty rachunek: zabezpieczenie, inwentaryzacja, zamknięcie sprawy. Raubritter kocha słowa o prawie krwi, Piechota Morska woli krótkie słowo spłata i właściwy kurs guldena. Sartosa, Norska, Bretonnia – nazwy w rubryce czynniki zewnętrzne, odpowiedzią jest rytm konwoju, eskorta i blokada.

W tle wszystkiego szoruje codzienność: beczki, liny, zaprzęgi – same liczby. Powóz skrzypi przez groble Jałowej Krainy. Stół lazaretu rozkłada się jak modlitwa: szybko i bez zbędnych słów, gdy krew miesza się z solą – to koszt ukryty, księgowany czerwienią. Rydwan stukocze na bruku, osie nasmołowane, kosy naostrzone: narzędzie do otwierania kont zamkniętych oporem. To nie ozdoba – to argument; po nim zawsze następuje zapis w rejestrze.

W kompanii krążą opowieści, ale i one mają kolumny: przychód, rozchód, odpis. O bukanierach, krasnoludach z solą w brodzie i śmiercią w oczach – pozycje kapitał żelazny. O bosmanie, co trzymał morale bluźnierczymi wiązankami cięższymi niż łańcuch kotwiczny – kontrola jakości. O kapłanie, który wyrzucił do wody talizman, nim plotka spuchła – zarządzanie ryzykiem. O guślarzu, co wyczuł przeklęty kufer, zanim chciwy paluch podważył wieko – audyt ładowni. Historie są barwne, ale rachunek czarno–biały: żołd na dłoń, łup do księgi, bat na plecy jak kara umowna. 

Każdy drużynnik to linia w rejestrze: imię, stan uzbrojenia, przewidywany zwrot, zużycie, współczynnik buntu. Zysk – awans i większa wypłata; strata – krzyżyk w marginesie, odpis nadzwyczajny. Miecze są tylko narzędziem księgowości: otwierają, zamykają, podliczają. Marienburg prowadzi konta szerzej niż rzeka: cła Reiku, stawki na Vloedmuur, premie dla pilotów, sankcje dla opornych. Piechota Morska jest ręką, co przesuwa liczby przez morze.

Wieczorami, kiedy port oblepia wilgoć, a ogień w tawernie trzaska jak lina pod uciągiem, ktoś szepcze motto, które nie brzmi jak modlitwa, tylko jak dyspozycja: Obierz kurs. Trzymaj szyk. Otwórz ogień. I choć złoto nie ma sumienia, ci, którzy je niosą, mają pamięć – jak księga, która nigdy się nie zamyka. Pamiętają Ogród Mananna i Wysoki Most, nazwy statków, które nie wróciły, i twarze tych, co poszli na dno – w rubryce strata ostateczna. Rano wstają, bo port jeszcze pracuje, a kontrakt ma ważność.

Tak wygląda ich droga: między sztormem a targiem, między pieczęcią a łańcuchem. Między dumą a rachunkiem. Piechota Morska z Marienburga – tarcza kupiona krwią i żelazem, lecz rozliczana w srebrze. Nie prosi o pieśń. Wystarczy, że zgadza się bilans. A gdy morze wyciągnie po nich rękę ostatni raz, wpiszą należność w rubrykę do odzyskania – i spróbują ściągnąć dług, zanim wciągnie ich bez reszty.

Nie każdy śmiertelnik urodził się po to, by nosić miano kapitana piechoty morskiej. Wymaga to bowiem nie tylko twardości ducha i brutalnej determinacji, ale i szczególnego rodzaju szaleństwa, które pozwala człowiekowi świadomie podjąć się obowiązku dowodzenia najbardziej bezwzględnym, rozpitej i krnąbrnej zgrai żołdackiej, jaką widziały portowe zaułki Starego Świata. W Marienburgu, gdzie złoto liczy się bardziej niż sumienie, a wierność mierzy się miarą grogu i żołdu, kapitan piechoty morskiej jest zarówno władcą, jak i katem dla swojej załogi.

Musi być twardy jak węzły starego olinowania, nieustępliwy niczym sztormowe morze i bezlitosny niczym trybunał kupiecki. Dowódca takich ludzi nie może pozwolić sobie na słabość – każdy przejaw litości, wahania czy niepewności to zaproszenie do buntu, podstępu i zdrady. W świecie portowych spelun, wąskich trapów i cuchnących kajut szacunek zdobywa się szybko – ale utrzymuje wyłącznie grozą, dyscypliną i bezwzględną ręką.

Kapitan Piechoty Morskiej z Marienburga to nie jest zwykły kupiec czy przewoźnik. To żołnierz i wojownik morza, dowódca kompanii składającej się z pijanych marynarzy i brutalnych żołnierzy okrętowych, dla których statek i muszkiet są domem i rodziną. To człowiek, który zna smak bitew na pokładach płonących galer, walki wręcz w deszczu ognia i huku armat, oraz długich miesięcy dryfowania po bezlitosnych falach, gdy zapasy kończą się szybciej niż modlitwy do Mananna.

Choć wielu z nich trudni się handlem, przewożąc towary między portami Estalii, Tilei i Imperium, to równie wielu decyduje się na bardziej dochodowe zajęcia – piractwo, korsarstwo i najazdy na słabsze jednostki. Prawo jest dla nich cienką linią wyznaczaną nie przez sędziów, lecz przez ostrze miecza i lufę pistoletu. Pod banderą Marienburga, niezależnego miasta kupieckiego, wielu kapitanów działa na granicy prawa, służąc tylko tym, którzy potrafią sowicie zapłacić za ich miecze i statki.

Nie jest tajemnicą, że kulty Sigmara patrzą na kapitanów piechoty morskiej z głęboką nieufnością – widząc w nich ludzi zatraconych w pogoni za złotem i chciwością, ludzi, których dusze skalane są przez piractwo, zabobony i pogańskie rytuały morskich bóstw. Jednak w Marienburgu to nie bogowie rządzą portami – lecz ci, którzy mają siłę, aby przelać krew dla zysku i chwały.

Kapitan Piechoty Morskiej nie jest bohaterem pieśni bardów – to wojownik, żołnierz zrodzony z bitew, twardziel zahartowany w dymie prochu i woni słonej krwi, człowiek z pogranicza światów: lądu i morza, prawa i bezprawia, chwały i zdrady. 

***

Prymitywna magia guślarzy to niebezpieczna mieszanina instynktu i ludowych zabobonów. Każde ich zaklęcie może przywołać demony lub zwrócić uwagę Świętego Oficjum. W Imperium czeka ich tylko stos lub topór kata.

Tylko w Marienburgu, gdzie złoto znaczy więcej niż religia, znajdują chwilowe schronienie. Ukrywają się w portowych tawernach, pracują jako wróżbici lub rozwiązywacze problemów dla zbrojnych kompanii piechoty morskiej. Lecz nawet tu muszą się mieć na baczności – kapitanowie mogą ich zdradzić, a kupcy porzucić, gdy przestaną być użyteczni.

To życie w wiecznej ucieczce. Bo choć Marienburg daje chwilę oddechu, Święte Oficjum nigdy nie zapomina o swoich celach.

***

W piechocie morskiej Marienburga kapłani Mananna nie są łagodnymi kaznodziejami – to twardzi kapelani wojskowi, strażnicy tradycji i dyscypliny, czuwający nad duchowym i prawnym porządkiem na morzu. Manann, Pan Mórz, nie wymaga miłości – żąda szacunku, ofiar i bezwarunkowego posłuszeństwa wobec morskich praw.

Kapłani Mananna służą na okrętach wojennych i galerach, odprawiając rytuały błogosławieństwa przed bitwą, oczyszczając pokłady z krwi poległych i sprawując opiekę nad załogą. Ich obecność to gwarancja, że załoga statku nie popadnie w zabobon czy bunt. Równocześnie są groźnymi egzekutorami morskiego prawa – nie wahają się wymierzyć boskiej kary, jeśli sytuacja tego wymaga.

Kult Mananna nie posiada rozbudowanej hierarchii – każdy kapłan rządzi własną świątynią i działa według tradycji morza. Szczególne miejsce zajmuje Zakon Albatrosa – zakon nawigatorów i kapłanów–żeglarzy, którzy za sowitą opłatą prowadzą statki przez najbardziej zdradliwe wody.

W Marienburgu kapłani Mananna cieszą się szacunkiem i strachem – są żywym przypomnieniem, że morze nie zna litości, a gniew Manann może spaść równie łatwo na pirata, jak i na żołnierza okrętowego.

***

Bosman to druga po kapitanie osoba w kompanii piechoty morskiej. Chociaż oznacza to, że zamiast pracować samemu, może rozkazać innym wejść na maszt podczas sztormu, to fakt, że musi nadzorować wykonywanie wydawanych przez kapitana poleceń nie przysparza mu popularności. Bosmani są doświadczonymi żeglarzami i dobrymi gawędziarzami, opowiadają niesamowite historie starając się zadziwić innych opowieściami o wielkich krakenach, wężach morskich, syrenach oraz tym podobnych stworach. Niektóre z tych opowieści rzeczywiście są prawdziwie, ale wiele rozrasta się w czasie opowiadania, a większość jest prawie na pewno czystym łgarstwem.

***

Mat to prawa ręka bosmana i jeden z filarów żelaznej dyscypliny panującej na okrętach wojennych i w oddziałach piechoty morskiej Marienburga. W czasie codziennych zajęć to mat organizuje pracę marynarzy i żołnierzy okrętowych – pilnuje ładunku, nadzoruje przygotowania do żeglugi, dba o stan uzbrojenia, amunicji i wyposażenia. Zadaniem matów jest sprawne egzekwowanie rozkazów bosmana oraz utrzymywanie żelaznego porządku nawet wśród najbardziej zatwardziałych wichrzycieli. Ich głos, przesiąknięty solą i krwią, potrafi uciszyć pijany bełkot i postawić do pionu najbardziej krnąbrnego rekruta. Dla załogi są jak topór kata – surowi, nieubłagani i zawsze gotowi do działania.

Marynarze Piechoty Morskiej rekrutowani są głównie spośród mieszkańców Marienburga – potężnego portowego miasta–państwa na zachodnim wybrzeżu Starego Świata – oraz z rybackich wiosek rozciągających się wzdłuż wybrzeża Morza Szponów i biegu rzeki Reik. W regionie tym sztuka żeglowania przekazywana jest z pokolenia na pokolenie, a wielu chłopców uczy się wiązać węzły i stawiać żagle, zanim jeszcze nauczy się porządnie chodzić. 

Liczne floty miasta złożone są z potężnych galeonów kupieckich, szybkich szkunerów znanych jako wilcze łodzie, oraz uzbrojonych po zęby galer wojennych. Te jednostki nie tylko zabezpieczają szlaki handlowe i transportowe, ale też patrolują morskie granice Imperium, odpierając ataki korsarzy z Norski, piratów z Bretonni oraz potwornych, bluźnierczych flot Chaosu, które czasem wyłaniają się z mgieł północnych mórz.

Na pokładach tych okrętów służą wyłącznie najbardziej doświadczeni i zaufani marynarze – wilki morskie, dla których sztorm, abordaż i krwawe starcia z morskimi potworami są codziennością. Reszta – mniej zdolni, ale często bardziej zuchwali – trafia do załóg statków kupieckich, przemytniczych szkunerów, pirackich jednostek lub budzących grozę galer niewolniczych, gdzie życie bywa krótkie, brutalne i pozbawione litości.

Życie marynarza, niezależnie od bandery, pod którą służy, to wieczna walka z żywiołem, wrogimi abordażami i własnymi słabościami. Praca jest ciężka, brutalna i nieprzerwanie narażona na śmierć – czy to przez burzę, zbuntowaną załogę, czy potwory wynurzające się z morskich głębin. W rezultacie marynarze słyną z hałaśliwego, zuchwałego zachowania, twardych pięści i ciętych języków. Nadużywają taniego rumu i gorzałki, wiecznie się przechwalają, wdają w bójki, a ich obecność w portowych tawernach niemal zawsze kończy się rozróbą lub demolowaniem lokalu. Wielu z nich ma więcej blizn niż zębów, a ich ciała pokrywają tatuaże przedstawiające syreny, kotwice i przeklęte rekiny.

Choć często sprawiają wrażenie szumowin i awanturników, są nieocenionymi wojownikami – zarówno na pokładzie statku podczas abordażu, jak i na lądzie, gdy zostaną rzucone do wsparcia regularnych oddziałów. Marynarze ci są zahartowani, odważni i nieprzewidywalni. Ich doświadczenie w walce wręcz, posługiwaniu się kordelasami, hakami, toporami, a także zdolność do szybkiego improwizowania czyni z nich wartościowe wsparcie wszędzie tam, gdzie zapach soli miesza się z zapachem prochu.

***

Harpunnicy to doświadczeni, twardzi i brutalni żeglarze służący na kutrach rybackich oraz galerach wojennych. Harpunnicy biegle posługują się kuszami, oszczepami oraz harpunami, które często wykorzystywane są w polowaniach na morskie stwory oraz potężne i śmiertelnie niebezpieczne potwory. Wielu harpunników na własnej skórze doświadczyło siły potęgi krakenów oraz węży morskich.

***

Żołnierze okrętowi to twardzi i zahartowani wojownicy, którzy służą na okrętach floty wojennej Marienburga oraz na uzbrojonych jednostkach handlowych należących do najpotężniejszych domów kupieckich. W przeciwieństwie do zwykłych marynarzy, których obowiązkiem jest obsługa żagli, lin i sterów, żołnierze okrętowi nie zajmują się żeglugą – ich jedynym i najważniejszym zadaniem jest obrona okrętu przed napaścią wrogich flot, piratów, korsarzy z Norski i potworów czających się w morskich głębinach. W razie abordażu to właśnie oni jako pierwsi stają do walki, broniąc pokładu z toporami, kordelasami i muszkietami w dłoniach, niejednokrotnie przechylając szalę bitwy dzięki swojej determinacji i brutalności.

Po zejściu na ląd żołnierze okrętowi pełnią również inne, mniej chwalebne obowiązki. Często polują w portowych tawernach i spelunach na pijanych marynarzy, których siłą werbują do służby – praktyka ta, choć nielegalna, jest tolerowana przez wielu kapitanów i właścicieli statków, którzy w ten sposób uzupełniają braki w załogach. Niejeden niczego nieświadomy marynarz obudził się w cuchnącej ładowni, daleko od brzegu, pamiętając jedynie ostatni łyk taniego rumu i nagłe uderzenie w tył głowy. Rekrutacja na pałę to dla żołnierzy okrętowych chleb powszedni, a ich reputacja jako zbirów i porywaczy nie jest ani przesadzona, ani niesprawiedliwa. Nie są to bohaterowie z pieśni bardów, lecz brutalni specjaliści od wojny na wodzie, bez których żaden statek nie przepłynie bezpiecznie przez zdradliwe wody Morza Szponów.

***

Przepatrywacze to doświadczeni tropiciele, zwiadowcy i przewodnicy, którzy odgrywają kluczową rolę w kompaniach z Marienburga – zwłaszcza podczas działań na lądzie, z dala od przyjaznych portów. Ich głównym zadaniem jest badanie terenu przed nadciągającą kompanią: przeczesują lasy, bezdroża i ruiny w poszukiwaniu zasadzek, pułapek, śladów obecności wroga lub niepokojących zjawisk, które mogłyby zagrozić bezpieczeństwu oddziału.

W drużynach Marienburgczyków przepatrywacze odgrywają rolę oczu i uszu kompanii – uprzedzają o zagrożeniu, wskazują bezpieczne ścieżki i nieraz ratują całą kompanię przed zasadzką lub katastrofą. To dzięki nim oddziały mogą poruszać się szybko i skutecznie, unikając zbędnych walk lub przygotowując zasadzki na przeciwnika. Bez przepatrywaczy, żadna wyprawa w nieznane nie miałaby szans na powodzenie.

***

Bukanierzy to krasnoludzcy Pogromcy, którzy znaczną część swego burzliwego życia spędzili na morzu, służąc na pokładach pancernych okrętów floty krasnoludzkiej lub jako najemnicy na statkach ludzi. W poszukiwaniu śmierci godnej pamięci ich przodków przemierzali wzburzone wody Morza Szponów, Zatoki Czarnego Lądu czy nawet krwawe cieśniny wokół Wysp Południowych. W licznych walkach z piratami, korsarzami z Norski, bretońskimi przemytnikami oraz morskimi potworami poszukiwali swego przeznaczenia – śmierci w bitwie, która zmyje hańbę i otworzy im bramy do sal przodków.

Wielu bukanierów, którym mimo lat poszukiwań nie udało się odnaleźć chwalebnej śmierci na pokładzie płonącego statku czy w paszczy morskiego monstrum, schodzi na ląd i dołącza do zbrojnych kompanii ludzi – szczególnie tych, które wyruszają na ekspedycje przez dzikie ostępy czy przeklęte ruiny. Marienburgczycy, z którymi krasnoludy od pokoleń łączą więzy handlu i braterstwa broni, chętnie przyjmują bukanierów w swoje szeregi, wiedząc, że ich odwaga, brutalność i determinacja są bezcenne podczas walki w zwarciu lub obrony pozycji.

Obecność bukanierów bywa źródłem kłopotów – szczególnie w miastach – ale też gwarancją, że gdy dojdzie do starcia, linia nie pęknie. Bukanierzy nie walczą dla złota – ich celem jest śmierć, ale tylko taka, która zasługuje na pieśń w salach przodków. 

To wzmocniony, funkcjonalny zaprzęg używany przez kompanię piechoty morskiej do transportu zaopatrzenia, amunicji, ekwipunku i rannych w trakcie operacji lądowych. Choć jego konstrukcja wywodzi się z klasycznych miejskich powozów kupieckich, został dostosowany do potrzeb mobilnych oddziałów wojskowych, które często przemieszczają się między portami, fortami i osadami przybrzeżnymi.

Ciężka, drewniana skrzynia powozu osadzona jest na czterech kołach i wsparta metalowymi okuciami, które chronią ją przed uszkodzeniami podczas jazdy po wyboistych traktach Jałowej Krainy. Zaprzęg najczęściej stanowią pary silnych koni lub mułów, zdolnych ciągnąć pojazd przez błotniste drogi i prowizoryczne mosty. Dach pokryty impregnowanym płótnem lub skórą może służyć zarówno za osłonę przed deszczem, jak i maskowanie w trakcie nocnych postojów.

Wnętrze powozu nie oferuje luksusów, lecz zostało zaprojektowane z myślą o funkcjonalności. Znajdują się w nim kufry na broń palną, zapasowe beczki z wodą i rumem, skrzynie z racjami żywnościowymi oraz podstawowe narzędzia do naprawy sprzętu. Część powozów piechoty morskiej przerobiono na ruchome kuchnie polowe lub lazarety polowe, ułatwiające wykarmienie kompanii albo udzielenie pierwszej pomocy rannym żołnierzom.

Dla kompanii piechoty morskiej powóz pełni rolę mobilnego zaplecza – bez niego oddział nie byłby w stanie utrzymać gotowości bojowej podczas dłuższych wypraw w głąb lądu. Pancerne boksy z zamkami pozwalają zabezpieczyć najcenniejszy ładunek.

***

Klasyczny rydwan to pojazd oparty na dwóch solidnych, drewnianych kołach przymocowanych do mocnej osi. Na niej wspiera się platforma, zwykle otoczona z trzech stron ciężkimi burtami, które chronią wojowników przed pociskami i uderzeniami. Otwarta tylna część pozwala załodze szybko wsiadać i zeskakiwać z pojazdu, co czyni rydwan niezwykle mobilnym środkiem transportu i walki. Konstrukcja ta, choć prosta, łączy w sobie brutalną skuteczność z wojenną elegancją.

W szeregach piechoty morskiej Marienburga rydwany wykorzystywane są do szybkich szarż i walki wręcz – ich załogi z impetem wbijają się w linie przeciwnika, siejąc chaos i zamęt, a następnie kontynuują starcie wręcz z wykorzystaniem broni drzewcowej.

Piechota Morska z Marienburga nie jest legendą ani ozdobą kronik – jest rachunkiem, który zawsze domaga się spłaty. Gdzie inni widzą granice prawa, oni widzą rubryki w księdze zysków; gdzie inni szukają chwały, oni szukają bilansu. W portach i na traktach, w ruinach i w sztormie, zawsze powracają jak dług, którego nie można zignorować. W ich śladzie zostaje cisza magazynu zapieczętowanego łańcuchami, zapach prochu unoszący się nad wodą i wspomnienie twarzy tych, którzy nie zapłacili w porę. Bo Marienburg zna tylko jedną pieśń – szelest monet – a Piechota Morska jest jej refrenem, powtarzanym w rytmie kroków po mokrym bruku. Reszta to już tylko wpis w rubryce: strata ostateczna.

Krwawy rachunek. O Żertwie w Warheim FS

W mroku Starego Świata, gdzie krew płynie równie swobodnie jak złoto, a moralność ma wartość pensa wygrzebanego z rynsztoka, gracze Warheim FS otrzymują narzędzie, które czyni z losowości broń w pełnym tego słowa znaczeniu. ŻERTWA - zasada specjalna przeznaczona dla kompanij o ZŁEJ naturze - jest nie tylko mechaniką, ale opowieścią wpisaną w same kości. Tu ofiara nie jest metaforą, lecz rachunkiem złożonym z ludzkiego mięsa i przeznaczenia. To reguła, która zmusza gracza do spojrzenia na swoje pionki nie jak na modele, lecz jak na zasoby do poświęcenia - i tym samym wciąga go głębiej w bezwzględny klimat Warheim FS.

***

W Warheim FS, gdzie każda kostka to kaprys losu, a każdy rzut przesądza o zwycięstwie lub klęsce, pojawia się zasada, która z czystej matematyki rozgrywki czyni akt bluźnierczej dramaturgii. Mowa o ŻERTWIE - mechanice przeznaczonej dla tych, którzy nie cofną się przed niczym, by zyskać przewagę. To jedna z najbardziej bezwzględnych, a zarazem najbardziej intrygujących opcji w arsenale gracza.

Nie jest to reguła dla wrażliwych dusz ani dla kompanii trzymających się kurczowo resztek honoru. Handlarz niewolników służący w szeregach kompanii o ZŁEJ naturze - postać, którą trudno pomylić z herosem pokroju Rycerzy Graala - otrzymuje możliwość zamiany ludzkiego życia na surową, namacalną moc. W fazie eksploracji, po wygrzebaniu trupów i zgarnięciu resztek po bitwie, może on schwytać niewolników. Nie są to jeszcze stronnicy - to żywe zasoby, które można sprzedać, zatrzymać... lub złożyć w ofierze.

I tu zaczyna się gra z przeznaczeniem. To nie są abstrakcyjne decyzje z kart podręcznika - to konkretne ciała, złapane w zamęcie potyczki, mięso dla maszyny, zamieniane w paliwo dla przeznaczenia.

Na początku następnej rozgrywki, jeszcze przed turą pierwszego gracza, powstaje pula Kostek Przeznaczenia - po jednej za każdego złożonego w ofierze niewolnika, maksymalnie trzy. Rzut nimi nie jest mechaniczną formalnością, ale rytuałem. Echem krzyku tych, którzy nie doczekali świtu. Każda kość to zapisany na zimno rezultat - wynik, który można później przywołać, jakby sam los został zmuszony do uległości. W trakcie gry gracz może wykorzystać dowolny z tych zapisanych rzutów, aby zmienić wynik testu lub rzutu bohatera ze swojej kompanii. Jednorazowe użycie, a potem cisza - spalona ofiara, wypalone przeznaczenie.

To rozwiązanie wprowadza coś więcej niż dodatkową mechanikę: daje graczowi poczucie złowrogiej kontroli. Normalnie kostki są bezduszne - toczą się i decydują same. Tutaj jednak pojawia się iluzja, że krew i ofiara mają moc przekupienia losu. Że mord dokonany po potyczce, gdzieś w ciemnym zaułku, ma bezpośrednie przełożenie na to, czy bohaterowi uda się przetrwać próbę odwagi, czy cios trafi, czy tarcza pęknie.

Lecz uwaga - wyniki, których nie użyjesz, przepadają. Nie ma ekonomii gromadzenia, magazynu boskiej przychylności. Każda ofiara to hazard. Jeśli się wstrzymasz zbyt długo, los wyśmieje cię w twarz. Przeznaczenie nie czeka.

Mechanika ŻERTWY budzi pytania - nie tylko o balans gry, ale o moralność w świecie, gdzie granice dobra i zła są płynne jak krew na bruku. Czy warto poświęcić niewolników dla kilku punktów przewagi? Czy to tylko narzędzie, czy już rytuał, który zmienia sposób, w jaki postrzegamy własną drużynę? Dla graczy prowadzących kompanie ZŁYCH, ŻERTWA może być naturalnym rozszerzeniem ich stylu. Ale nawet wśród nich pojawia się dylemat: sprzedać za złoto czy złożyć w ofierze siłom, które nie pytają o cenę?

W Warheim FS istnieją i inne formy ofiary - rytualne zabójstwa, składanie jeńców plugawym bogom. Ale ŻERTWA wyróżnia się tym, że jest mechanicznie precyzyjna i narracyjnie brutalna. Nie jest tylko klimatem - jest konkretnym narzędziem, które może przechylić szalę zwycięstwa.

Zasada ŻERTWA wpisuje się więc idealnie w ton tego świata - świata, w którym cena przewagi jest wysoka, a moralność ma wartość pensa. To nie reguła dla cierpliwych strategów; to mechanika, która podsuwa ci nóż i pyta: Ilu chcesz dziś zarżnąć, by jutro kostki zatańczyły tak, jak im każesz?.

Bo w świecie, gdzie przeznaczenie można kupić, pytanie nie brzmi czy warto?, lecz ile jesteś gotów zapłacić?.

***

Niniejszym wpisem zaczynam kolejny cykl artykułów, w których będę Wam przybliżał mechaniki i rozwiązania, które wprowadziłem do Warheim FS na przestrzeni 18 lat istnienia systemu.

A może jest coś o czym Wy chcielibyście przeczytać? Napiszcie w komentarzu.

NotebookML w służbie Warheim FS.

Kilka dni temu, w mrokach bezkresnego internetu, gdzie gracze bitewni gromadzą się niczym pielgrzymi wokół świecących ekranów, Antoni Chudej na grupie Gry bitewne wspomniał o NotebookML. To narzędzie AI, które - niczym przywołany demon z księgi zaklęć - potrafi połknąć nasze pliki (PDF-y, dokumenty, notatki czy arkusze), a następnie odpowiadać na pytania zadane przez śmiertelników. Nie jest to jednak zwykła wyszukiwarka. To raczej widmo bibliotekarza, które potrafi sięgnąć po całe akapity, łączyć fragmenty tekstu i podsuwać odpowiedzi szybciej, niż zdążysz przewrócić stronę w podręczniku. Brzmi kusząco, zwłaszcza gdy cienie rozgrywek gęstnieją, a czas na wertowanie zasad staje się luksusem.

Zaintrygowany tym szeptem technologii, postanowiłem wystawić narzędzie na próbę. Podzieliłem podręcznik do Warheim FS na cztery części - niczym pergaminy zaklęte w kwartach - które można wgrać jako źródła. Jeśli chcecie, możecie sami sięgnąć po te fragmenty: Podręcznik w częściach (Dropbox).

Po rozpakowaniu i nakarmieniu NotebookML tymi plikami można pytać AI o zasady. Odpowiedzi, na tyle na ile zdążyłem sprawdzić, są zaskakująco sensowne - jakby sztuczny skryba naprawdę rozumiał ciężar kości, reguły bitew i kaprysy losu zapisane w tabelach.

Ciekaw jestem, co Wy na to powiecie – czy wolicie wertować księgi w blasku świec, czy może oddacie się podszeptom sztucznego bibliotekarza?

Dajcie znać w komentarzach

Organizacyjnie: Podręcznik oraz regulamin i scenariusze na turniej Warheim FS - Złoto & Glony.

Dzień podły!

Turniej Złoto & Glony to kolejna odsłona cyklu zmagań w ramach Warheim Fantasy Skirmish, której motyw przewodni przeniesie uczestników na zdradliwe trakty i mokradła Imperium, gdzie każda moneta błyszczy kusząco – a każdy krok może wciągnąć głębiej w bagno. Kompanie nie tylko stoczą walki o chwałę i złoto, ale też zmierzą się z kaprysami wody i wilgoci – nieprzewidywalnymi zdarzeniami losowymi oraz scenariuszami, które wymagają sprytu, odwagi i… dobrego szczęścia w rzutach. Jak zwykle, zwycięstwo nie przypadnie temu, kto ma najwięcej figurek, lecz temu, kto potrafi wykorzystać przewagi i przetrwać chaos bitwy, zanim glony zarosną pole walki.

Warheim Fantasy Skirmish to figurkowa gra bitewna osadzona w brutalnym i plugawym świecie Warhammer Fantasy, gdzie małe kompanie bohaterów, złoczyńców i potworów mierzą się ze sobą w walce o złoto, wpływy i przetrwanie. Rozgrywka toczy się w skali 28 mm, na stołach pełnych ruin, traktów i dzikich ostępów, które równie chętnie pożerają nieostrożnych, jak ostrza przeciwników. Mechanika łączy w sobie klasyczne zasady Mordheim oraz elementy 7. i 8. edycji Warhammer Fantasy Battle, rozwinięte o fanowskie pomysły i opcjonalne reguły urozmaicające zabawę.

W centrum rozgrywki znajdują się drużyny – od imperialnych łowców czarownic, przez zielonoskórych watażków, aż po sługi Mrocznych Potęg. Każda kompania rozwija się kampanijnie: bohaterowie zdobywają doświadczenie, gromadzą łupy, zyskują nowe zdolności lub – równie często – kończą z pękniętym karkiem w rowie. W Warheim FS równie ważne jak sama bitwa jest to, co dzieje się między potyczkami: handel, poszukiwania, awanse i konsekwencje fabularne, które sprawiają, że każda kampania to osobna kronika zdrad, sojuszy i rzezi.

Złoto & Glony to nie tylko kolejny turniej, ale także okazja do spotkania całej społeczności graczy Warheim FS – ludzi, którzy od lat rozwijają tę grę, malują modele i budują makiety, by wspólnie ożywiać Stary Świat na stołach bitewnych. To wydarzenie łączy rywalizację z atmosferą hobbystycznego święta: wymianą doświadczeń, podziwianiem armii, rozmowami o zasadach i wspólną zabawą. Każdy turniej to nowy rozdział w tej kronice – pełnej dramatów, krytycznych rzutów i niezapomnianych historii przy stole.

25.X.25 w godzinach od 09:00 do 19:00, w Zespole Szkół Elektronicznych i Informatycznych w Sosnowcu odbędzie się 16. turniej skirmiszowej gry bitewnej Warheim Fantasy Skirmish pod nazwą Złoto & Glony.

Regulamin turnieju oraz scenariusze znajdziecie w pliku PDF: TUTAJ.

++ PODRĘCZNIK | REGULAMIN ++

Na blogach DansE MacabrE oraz Warheim FS, w zakładce DownLOAD dostępna jest także najnowsza wersja podręcznika do Warheim FS.

Jeśli szanowne państwo-draństwo jest ciekawe jak przebiegło piętnaście poprzednich turniejów, to zapraszam do lektury relacji:

• Piekło pocztowe
• Śmiech Mrocznych Bogów
• Ucieczka z Gór Środkowych
• Mitterherbst
• Przeklęty Szczurołap
• Ostatnia Faktoria
• Księstwa Graniczne
• Dwie Wieże
• Czar-Par
• xXx
• mRagnarok vol. 1
• Zwolf
• 13-ty
• Pojedynek Magów
• Połowa(nie) na bekon!

Dla chętnych, pełne wersje podręcznika i regulaminu dostępne są także na Scribd:

Warheim_FS_RULEBooK by QC Wicht

Regulamin Turnieju Warheim FS 16

Na Facebooku działa także grupa Warheim FS, gdzie publikowane są wszystkie bieżące informacje i nowości.

A więc, szanowne państwo-draństwo – pakujcie swoje kompanie, wyważcie kości, podklejcie podstawki i przygotujcie gardła na pirackie przekleństwa i bluźnierstwa. Bo choć turniej nosi nazwę Złoto & Glony to każdy weteran Warheim FS wie, że w praktyce będzie to raczej błoto, krew i łzy – i ani szczypta litości.

Pozdrawiam,
quidamcorvus

Muszkieterowie z Nuln.

Są miasta, które żyją legendami rycerzy, cudami świętych i opowieściami o dawnej chwale. Nuln nie jest jednym z nich. Tu nie ma miejsca na baśnie – jest za to proch, stal i zimna matematyka wojny. W sercu Imperium, gdzie rzeka Reik toczy swoje mętne wody pod ciężarem handlu, intryg i krwi, Muszkieterzy z Nuln stoją jak żywy mur między cywilizacją a tym, co czai się w mroku. To nie są herosi, którzy giną w glorii – to precyzyjne narzędzie wojny, które zabija, zanim wróg zdąży wypowiedzieć pierwsze bluźnierstwo. A jednak w tej surowej machinie jest coś, co spaja ją mocniej niż stal – braterstwo. Niezależnie od pochodzenia, każdy muszkieter wie, że w ogniu bitwy liczy się tylko to, czy towarzysz po lewej i prawej stronie utrzyma linię.

Dzisiejszy wpis zabierze was w świat, w którym bogato zdobiony hełm i srebrne guziki to tylko fasada, a prawdziwą wartość mierzy się szybkością przeładowania i celnością salwy. Poznacie kompanię, w której obok kapitanów i sierżantów maszerują Magistrowie Ognia i Metalu, prezbiterzy Sigmara, inżynierowie i rangerzy Bugmana – a każdy z nich ma swoją rolę w machinie wojennej Nuln. To opowieść o armii, w której braterstwo rodzi się z huku wystrzałów i wspólnego dźwigania skrzyń z prochem, a więź między żołnierzami jest tak mocna, że nawet śmierć wydaje się zaledwie przerwą w służbie. Tu nie czeka się na błogosławieństwo – tu sami stają się błogosławieństwem… dla Imperium, i przekleństwem dla jego wrogów

Kiedy rycerze śpiewają o honorze, a kapłani bredzą o cudach, my, muszkieterowie z Nuln, ładujemy lufy naszych muszkietów. Nie potrzebujemy modlitw. Nie składamy przysiąg. Nasza wiara jest prochem, nasza ewangelia to stal. Jeden strzał - jedna decyzja. I jeśli Sigmar chce, byś żył - nie staniesz na linii celownika.

Lufa muszkietu nie zna litości. Nie pyta o herby, nie liczy modlitw, nie rozróżnia krwi chłopa od krwi arystokraty. Każdy wróg Imperium - mutant, heretyk, przemytnik, czy zdrajca - kończy tak samo: w huku wystrzału, z kulą w sercu, nim zdąży wykrzyczeć swe bluźnierstwo.

My nie krzyczymy. My nie szarżujemy. My nie czekamy na błogosławieństwo. Kiedy inni ruszają do boju - my już złożyliśmy ofiarę. Na zimno. Z dystansu. Bez emocji. Bo precyzja to cnota. A strach… to tylko oddech, który utrudnia celowanie.

- Kapitan Adalbert Grigg, dowódca Czarnej Kompanii z Nuln

Muszkieterzy z Nuln to coś więcej niż żołnierze – to żywy manifest potęgi, nowoczesności i niezłomnej woli Południa Imperium. Salwy z broni palnej rozbrzmiewają już nie tylko na polach bitew, ale i na placach ćwiczebnych, na mostach Reiku i w dusznych, cuchnących kanałach miasta zwanego Klejnotem Imperium, gdzie ludzkość prowadzi swoją codzienną, nierówną wojnę z ciemnością. Dla Hrabiny Emmanuelle von Liebowitz, Muszkieterzy to osobisty projekt i oczko w głowie – dowód na to, że miasto Nuln, dawna stolica i kuźnia Imperium, wciąż przewodzi ludzkości, nie szablą, lecz gwintowaną lufą muszkietu.

Uformowani jako regularna, zawodowa piechota liniowa, Muszkieterzy z Nuln stanowią rdzeń armii nowego typu, opartej na sile ognia, manewrze i dyscyplinie. Ich podstawowe uzbrojenie to muszkiety, pieczołowicie produkowane w warsztatach rusznikarskich, gdzie każda lufa, każda zamek, każdy spust przechodzi ścisłą kontrolę. Ta broń prochowa, choć wymagająca, w rękach wyszkolonych strzelców potrafi zdziesiątkować szeregi wroga, nim ten zdoła zbliżyć się na odległość rzutu toporem. Bagnety montowane pod lufą pozwalają na błyskawiczne przejście z szyku strzeleckiego do walki w zwarciu – ich użycie ćwiczy się z precyzją godną tileańskich fechmistrzów.

Doświadczeni inżynierowie elitarnych oddziałów wyposażeni są także w revolvery – eksperymentalne, wielolufowe muszkiety zdolne do wielokrotnego strzelania bez konieczności przeładowania. Choć cięższe i trudniejsze w obsłudze, revolvery mają miażdżącą siłę ognia i wykorzystywane są przez najbardziej doświadczonych weteranów do ochrony kluczowych pozycji, drzwi, wąskich przejść oraz w operacjach ulicznych. W ogniu ich wystrzałów giną nie tylko wrogowie, ale i mrok – bo revolvera to broń niepokornych, odpowiedź świata ludzi na bezlitosną perfidię Chaosu.

W szeregi muszkieterów wcielani są także rajtarzy – kawalerzyści wyszkoleni do walki z siodła, uzbrojeni w pistolety i miecze, pełniący funkcję zwiadowczą i przełamującą. Ich szarże, prowadzone w synchronizacji z ostrzałem linii piechoty, rozbijają zwarte szyki wroga i ścigają niedobitki. W czasie pokoju rajtarzy pełnią funkcje eskortowe i reprezentacyjne – to właśnie ich paradne przejazdy wzbudzają podziw córek mieszczan i lęk wśród wszelakich przestępców.

Muszkieterzy z Nuln noszą bogato zdobione mundury w barwach czerni i srebra – z haftowanymi rękawami, wysokimi, zdobionymi czako, medalionami gildii i symbolami miasta. Tkaniny, guziki i barwienia produkowane są przez cechy miejskie specjalnie dla tej formacji – duma Hrabiny musi błyszczeć nie tylko na polu chwały, ale i w oczach gawiedzi. Widowiskowe ćwiczenia, odbywające się na Wielkim Dziedzińcu Imperialnej Szkoły Artylerii, to widowiska przyciągające tłumy obywateli – salwy synchroniczne, błysk bagnetów, precyzyjne manewry – wszystko to w takt marszów granych przez orkiestrę wojskową. Dla wielu młodych mieszkańców Nuln, wstąpienie do Muszkieterów to szczyt aspiracji – droga do chwały, kariery, a może nawet łaski samej Hrabiny. Ale za blaskiem tych pokazów kryje się mrok, który zna tylko ten, kto przeżył nocny patrol w kanałach. Skaveny, plugawe człekokształtne szczury, plenią się w podziemiach Nuln jak zaraza. Ich tunele, brudne rytuały i niepokojąco zaawansowane, choć prymitywne technologie, stanowią realne, śmiertelne zagrożenie dla wszystkich mieszkańców Nuln. Kompanie Muszkieterów prowadzą regularne czyszczenia kanałów, wspierane przez strażników miejskich, prezbiterów i oddziały rangerów. W tych walkach nie ma miejsca na honor – są tylko krzyki, dym, błysk luf i krew na brukowanych schodach.

Rangerzy Bugmana, krasnoludzcy zwiadowcy wspierający niektóre kompanie, są niezastąpieni w rozpoznaniu. Uzbrojeni w kusze i krasnoludzkie topory, poruszają się w ciemności, wyczuwają wibracje pod stopami i ostrzegają przed zagrożeniami, nim zaskoczą one ludzkich towarzyszy. Choć nie używają prochu, ich chłodna skuteczność doskonale uzupełnia ognistą dyscyplinę Muszkieterów.

Wśród muszkieterów służą również Prezbiterzy Sigmara – nie starzy dogmatycy, ale kapłani–wojownicy Zakonu Srebrnego Młota, głoszący, że Sigmar objawia się nie tylko w młocie, ale i w ogniu muszkietu. Ich obecność to nie tylko duchowe wsparcie – to również autorytet moralny i narzędzie inkwizycyjne, gotowe rozprawić się z odstępcami. Zakuci w zbroje, dzierżący młoty i kazania, kapłani Zakonu Srebrnego Młota wspierają kompanię zarówno na placu ćwiczeń, jak i w czasie walki. W ich interpretacji wiary nie ma sprzeczności między pobożnością a strzelaniem – bo ogień muszkietu to tylko przedłużenie gniewu Sigmara. Ich obecność podkreśla rozłam między południowym kultem postępu a konserwatywnym kultem Ulryka, który nadal gardzi bronią palną jako plugawym dziełem inżynierii.

Każdy muszkieter zna swoje miejsce – w szyku, w historii i w oczach społeczeństwa. Ich oddanie sprawie, mundurowi rygor, dyscyplina i umiejętność walki czynią z nich elitę nie tylko militarną, ale i moralną. Ich służba to zaszczyt, ale i obowiązek, bo każde potknięcie, każda porażka, to nie tylko hańba – to zagrożenie dla całego południa.

Służba w tej formacji to nie tylko prestiż, ale i ofiara. Młodzi oficerowie, wywodzący się z nowej fali arystokracji Nuln, widzą w Muszkieterach drogę do kariery. Ale starzy sierżanci, którym proch osiadł w płucach, wiedzą, że tu nie chodzi o medale – tu chodzi o przetrwanie. W mroku południa, gdzie ulrykańska tradycja jest tylko echem, a Sigmar przemawia z lufy muszkietu, tam Muszkieterzy z Nuln stają się ostatnim bastionem cywilizacji. Bo gdy zawodzi stara wiara i miecz nie wystarcza, to proch przemawia ostatecznym słowem.

Kapitan Muszkieterów z Nuln to oficer uformowany z tej samej stali i prochu, co jego oddział – zimny, zdyscyplinowany i bezlitosny w działaniu. Wywodzi się zwykle z rodzin kupieckich lub niższej szlachty, gdzie rachunek zysków i strat jest równie istotny w handlu, co na polu bitwy. Jego mundur, skrojony z najlepszych tkanin cechu krawców i ozdobiony insygniami miasta, nie jest symbolem próżności, lecz władzy i odpowiedzialności. Dowodzi z dystansu, oceniając pole walki jak tarczę strzelniczą – nie po to, by popisać się odwagą, ale by dobrać właściwy kąt, odległość i moment, w którym padnie rozkaz salwy. W jego oczach każda bitwa to równanie, w którym liczba luf i tempo przeładowania mają większe znaczenie niż okrzyki bojowe czy herby wroga. Potrafi zachować absolutny spokój nawet wtedy, gdy huk dział zagłusza rozkazy, a w powietrzu unosi się zapach krwi i spalonego prochu. W kanałach Nuln czy na murach oblężonego fortu Kapitan stoi zawsze tam, gdzie linia może pęknąć – z muszkietem w ręku, ale i z chłodnym umysłem, który nie zna litości ani zwątpienia. W ciemnościach podziemi potrafi jednym spojrzeniem uciszyć panikę i przywrócić szyk, a na otwartym polu, wśród świstu kul, wydać rozkaz, który odwraca losy starcia. Zna imiona swoich ludzi i ich mocne strony, dlatego potrafi rozdzielać zadania z matematyczną dokładnością. Każdy rozkaz wypowiada tonem nieznoszącym sprzeciwu, a każde polecenie poprzedza krótkim namysłem, jakby w głowie widział całą mapę bitwy.

***

Magowie służący w szeregach Muszkieterów z Nuln wywodzą się głównie z dwóch kolegiów – Ognia i Metalu – łącząc w swojej służbie dyscyplinę wojskową z potęgą magii bitewnej. Magister Ognia, wyszkolony w Kolegium Płomienia w Altdorfie, jest dla kompanii czymś więcej niż wsparciem – stanowi ruchomą baterię artylerii, zdolną jednym gestem podpalić barykady, rozproszyć szarżę lub obrócić machinę oblężniczą w płonący wrak. W bitwie działa w ścisłej synchronizacji z linią muszkieterów, rozpalając powietrze między salwami, a jego ogniste pociski i strumienie płomieni rozbijają morale wroga szybciej niż grad kul. Wygląda jak uosobienie płomienia – odziany w szkarłat i złoto, z runicznymi pierścieniami i peleryną trzepoczącą w żarze jego własnej magii. Choć jego moc jest gwałtowna, używa jej z chirurgiczną precyzją, rozumiejąc, że w taktyce Nuln ogień ma nie tyle płonąć wszędzie, co uderzyć tam, gdzie zada największy cios.

Magister Kolegium Metalu to intelektualny filar nowoczesnej wojny – alchemik i strateg w jednej osobie, którego umiejętności przenikają każdy aspekt działań Muszkieterów. W bitwie jego zaklęcia wzmacniają lufy muszkietów, hartują ostrza bagnetów i potrafią zamienić wroga w posąg ze złota lub brązu. Jako znawca metalurgii i inżynierii jest bezcennym doradcą w utrzymaniu i udoskonalaniu broni prochowej, a także w sabotażu machin przeciwnika. W srebrno-mosiężnych szatach, z kapturem wyszywanym symbolami Chamon, wygląda niczym kapłan postępu – łączący magię z nauką w służbie południowej potęgi Imperium. W kanałach Nuln potrafi zaklęciem zamknąć żelazną kratę w ułamku sekundy lub wzmocnić most, który miał runąć pod ciężarem wojsk. Obaj – i Mistrz Ognia, i Mistrz Metalu – działają w harmonii z muszkieterską dyscypliną, dowodząc, że proch, stal i magia, odpowiednio użyte, stanowią niepodzielną trójcę zwycięstwa.

***

Prezbitera Sigmara w szeregach Muszkieterów z Nuln trudno pomylić z kaznodzieją z prowincji – to kapłan–wojownik Zakonu Srebrnego Młota, który zamiast wieńca modlitw nosi na szyi symbol Sigmara nad muszkietem, a w dłoni dzierży młot równie pewnie, co księgę kazań. W polu towarzyszy żołnierzom w pierwszej linii, udzielając błogosławieństwa przed salwą i dobijając tych, którzy przetrwali grad kul. W jego naukach ogień prochu jest przedłużeniem gniewu Sigmara, a precyzyjny strzał – dowodem boskiej sprawiedliwości. W kanałach Nuln, pośród dymu i wrzasku skaveńskich potyczek, głosi słowa, które podnoszą morale, ale i ostrzegają, że każdy tchórz i heretyk spotka ten sam los co mutant – bez sądu i bez litości. Dla kompanów jest nie tylko duchowym wsparciem, ale i żelaznym autorytetem, który przypomina, że w armii Nuln wiara i proch maszerują ramię w ramię. 

***

W szeregach Muszkieterów z Nuln to inżynierowie dbają o stan luf i mechanizmów zamków, adaptują broń do warunków pola walki i nadzorują obsługę revolver czy wozów bojowych. Potrafią wprowadzać drobne modyfikacje, które zwiększają szybkostrzelność lub celność, a także improwizować, gdy sytuacja wymaga prowizorycznych napraw pod ostrzałem. Prowadzą testy nowej amunicji, eksperymentują z prochem o różnej granulacji i opracowują narzędzia, które pozwalają muszkieterom działać szybciej i skuteczniej. Na polu bitwy ich obecność bywa decydująca – nie poprzez okrzyki i szarże, lecz przez suchy trzask sprawnego mechanizmu i świst kuli wystrzelonej z perfekcyjnie ustawionej lufy. Dla wielu żołnierzy są cichymi bohaterami – tymi, którzy sprawiają, że broń strzela, kiedy naprawdę musi, a wróg nie dostaje drugiej szansy.

***

Sierżant Muszkieterów z Nuln to twardy weteran, który zna smak prochu lepiej niż wina i potrafi rozpoznać wadliwy mechanizm po samym dźwięku przeładowania. Wywodzący się najczęściej spośród szeregowych muszkieterów, z latami służby w kanałach, na murach i w polu, jest ogniwem łączącym rozkazy kapitana z codzienną rutyną oddziału. Prowadzi muszkieterów w szyku, koryguje ich postawę przy strzale, wymusza tempo przeładowania i nie waha się użyć bagnetu, gdy wróg zbliży się za bardzo. Jego głos, chrapliwy od dymu prochowego, potrafi przebić się przez huk salwy i zamęt bitwy, a spojrzenie – zamrozić w miejscu nawet najbardziej butnego lub przestraszonego rekruta. Bowiem dobry sierżant wie, że jeden zbyt pewny siebie lub złamany człowiek to początek klęski. A on nie pozwoli, by Nuln przegrało przez czyjąś słabość. Nawet jeśli miałby ją wypalić prochem.

Milicja to oddziały powoływane doraźnie jako lokalne siły obronne, formowane z chłopów, rzemieślników i mieszczan. Niektórzy z nich to ochotnicy, pragnący zasłużyć się miastu i zyskać zaszczyt służby w szeregach Muszkieterów, inni to ludzie wcieleni z przymusu po żniwach. Wyposażenie i uzbrojenie zapewniają gildie, dlatego jego jakość bywa różna i zależy od zamożności dzielnicy lub gildii, z których pochodzą milicjanci.

***

Muszkieterzy to doskonale wyszkoleni i zdyscyplinowani żołnierze, wyspecjalizowani w obsłudze broni prochowej, stanowiący dumę militarnej tradycji Nuln. Często biorą udział w turniejach i pokazach organizowanych przez Hrabinę Emmanuelle von Liebowitz, gdzie publiczność wiwatuje na widok ich kunsztu i precyzji. Ich umiejętności uczyniły z nich nie tylko elitarnych wojowników, lecz także część miejskiej kultury i dumy stolicy Południa. Podczas wystawnych uczt i miejskich zabaw bywają proszeni o udział w pokazach, gdzie demonstrują błyskawiczne przeładowywanie, salwy honorowe i celność godną legend. Niejednokrotnie wyzywają miejscowych śmiałków na zawody strzeleckie, gdzie stawką bywa kufel rumu, wieczna chwała lub sakiewka pełna miedzianych monet. 

***

Przed wiekami, gdy cywilne władze Nuln utonęły w korupcji, Imperator oddał porządek w ręce garnizonu wojskowego. Dziś strażnicy to weterani, dla których prawo to rozkaz, nie sugestia. Ich mundury noszą ślady walk w kanałach ze skavenami i pożarów w dzielnicach biedoty. Uzbrojeni w halabardy, broń prochową i zimną obojętność, nie wahają się łamać kości i palić podejrzanych nor. Dla jednych to etap służby, dla innych – dożywotnia pokuta. W mieście, gdzie każdy cień kryje zdradę, ich bezwzględność jest ostatnią linią między porządkiem a Chaosem.

W Nuln strażnicy miejscy są trybikami w machinie wojska, miażdżącymi wszystko, co zagrozi porządkowi Emmanuelle von Liebowitz. 

***

Rajtarzy to ruchome uzupełnienie formacji muszkieterów. Gdy piechota wiąże wroga ogniem, oni okrążają przeciwnika, zasypując go krótkimi, celnymi salwami z pistoletów. Ich konie, choć nie tak okazałe jak paradne rumaki, są wytrzymałe i przyzwyczajone do huku wystrzałów. To nie błędni rycerze, lecz praktyczni kawalerzyści. Ich siła nie leży w szaleńczych szarżach, lecz w precyzyjnych manewrach i zdolności do szybkiego przejścia z walki ogniowej do bezpośredniej konfrontacji. 

***

Wkrótce po tym, jak Josef Bugman odbudował swój legendarny browar, niegdyś zrównany z ziemią przez Zielonoskórych, stało się jasne, że bez stałego nadzoru ze strony doświadczonych krasnoludzkich wojowników zarówno sam proces warzenia piwa, jak i jego bezpieczny eksport poza granice Karaz Ankor będą w praktyce niemożliwe do utrzymania. W tamtych niespokojnych i niebezpiecznych czasach największe zagrożenie stanowili dzicy Zielonoskórzy, którzy szerzyli terror w ciemnych lasach i bezkresnych ostępach rozciągających się pomiędzy ludzkimi i krasnoludzkimi osadami. Karawany kupieckie, zarówno krasnoludów, jak i ludzi, były dla nich łatwym i łakomym łupem – nie tylko dla orków i goblinów, ale też dla zwykłych bandytów, zbiegłych więźniów i zdegenerowanych wyznawców Chaosu, czających się w mroku niczym dzikie zwierzęta.

Josef Bugman, pragmatyk, patriota i strateg, szybko zrozumiał, że potrzebuje nie tylko strażników stojących na warcie przy bramie browaru, ale także mobilnych, doskonale wyszkolonych oddziałów zdolnych do ciągłego patrolowania najważniejszych traktów handlowych, łączących Karaz Ankor z ziemiami ludzi. Dlatego powołał do życia formację znaną jako Krasnoludzcy Rangerzy, szerzej znanych także jako Rangerzy Bugmana – elita zwiadowców, tropicieli i strzelców, którzy porzucili życie w bezpiecznych, kamiennych korytarzach twierdz, by strzec szlaków, przełęczy i pogranicza przed każdą zagrażającą siłą.

W odróżnieniu od swych bardziej osiadłych krewniaków, przywykłych do ciepła kuźni i chłodu skalnych chodników, Rangerzy lepiej czują się w dzikich, leśnych ostępach i na odludnych bezdrożach. Podróżują samotnie lub w niewielkich, samowystarczalnych grupach zwiadowczych, bacznie obserwując niepokojące zjawiska, tropiąc Zielonoskórych, mutantów i plugastwo Chaosu. Ich umiejętność bezszelestnego poruszania się, kamuflażu i obserwacji terenu jest niemal legendarna – wielu spośród nich potrafi zbliżyć się do nieprzyjaciela na tyle blisko, by odczytać inskrypcje na jego broni, wypatrzyć znaki na proporcach lub podsłuchać plany bitwy, nie zdradzając przy tym ani najmniejszego śladu swojej obecności.

Choć głównym celem Rangerów pozostaje niezmiennie ochrona browaru Bugmana oraz szlaków, którymi transportowane są beczki szlachetnego trunku, to jednak ostatnie dekady przyniosły istotne zmiany – zwłaszcza po zawarciu porozumienia pomiędzy Josefem Bugmanem a Hrabiną Emmanuelle von Liebowitz, charyzmatyczną władczynią Nuln, miasta słynącego z armat, prochu i najznakomitszych muszkietów w całym Imperium. Dzięki tej współpracy wybrane oddziały Rangerów Bugmana zaczęły działać wspólnie z Muszkieterami z Nuln – formacją elitarnej piechoty, słynącą z dyscypliny, doskonałego wyszkolenia i precyzyjnego ostrzału. Muszkieterzy z Nuln, przyzwyczajeni do działań w zwartej formacji i ceniący sobie wojskowy rygor, szybko znaleźli wspólny język z krasnoludzkimi strzelcami, którzy od pokoleń słynęli z niezrównanej celności, kunsztu wojennego oraz niezawodnych kusz i rusznic.

Wspólne patrole, zasadzki na Zielonoskórych, zwiad i zabezpieczanie najważniejszych traktów przyniosły obopólne korzyści – krasnoludowie mogli liczyć na wsparcie ognia z muszkietów i taktyczną organizację, a ludzie – na nieustępliwość, hart ducha i niezłomną determinację Rangerów. W ramach wzajemnej pomocy Hrabina Emmanuelle odesłała część swoich wojsk do pilnowania karawan browaru i punktów przeładunkowych, natomiast Josef Bugman wysłał najlepszych spośród swych Rangerów do ochrony magazynów prochu w Nuln oraz eskorty wyjątkowo ważnych dostaw i poselstw.

Tak po raz kolejny został potwierdzony czynami liczący już ponad dwa i pół tysiąca lat sojusz pomiędzy krasnoludami z Gór Krańca Świata a ludźmi zamieszkującymi Imperium – sojusz, który narodził się jeszcze za życia Sigmara Młotodzierżcy, a którego fundamentem, niezmiennie od pokoleń, pozostaje wzajemny szacunek, silne ramię w boju, dobre piwo i jeszcze lepszy proch.

Wozy bojowe Nuln stanowią prawdziwe dzieła inżynierii wojennej i kunsztu miejscowych mistrzów kowalskich. To potężne, ciężkie konstrukcje, których sylwetka przywodzi na myśl ruchome baszty – zbrojne bastiony żelaza i dębowych bali, opasane okutymi pierścieniami i blachami wzmacniającymi. Każdy z tych wozów to świadectwo praktycznego geniuszu inżynierów z Nuln, miasta słynącego z armat, prochu i mistrzów rusznikarstwa.

Grube, wysokie burty z masywnych belek, często dodatkowo pokrywane blachą lub stalowymi płytami, osłaniają załogę przed gradem strzał, bełtów czy ostrzami nieprzyjacielskiej jazdy. Wielu konstruktorów stosuje rozkładane lub unoszone burty, umożliwiające strzelcom ukrycie się i prowadzenie ognia lub szybszą zmianę pozycji. W razie potrzeby wozy te mogą być spięte w zwartą, niemal niezdobytą konstrukcję przypominającą pancerne ściany oblężniczej wieży.

Na wysokim pokładzie bojowym, zabezpieczonym drewniano–metalową burtą, gromadzą się żołnierze z Nuln – doświadczeni muszkieterowie i kusznicy, którzy dzięki przewadze wysokości są w stanie razić nieprzyjaciela ogniem swoich luf i bełtów, zanim ten zdoła zbliżyć się do pozycji obronnej. Dowódca wozu, często weteran licznych kampanii lub sierżant artylerii, korzysta z podwyższenia jako stanowiska obserwacyjnego, skąd wydaje komendy i wskazuje cele.

Niektóre z tych machin bywają wyposażone w uchwyty na arkebuzy i falkonety – dowód kolejnej innowacji płynącej z Kuźni Nuln. W najbardziej elitarnych oddziałach spotyka się również wozy bojowe zdobione herbami cechów rusznikarzy, pancerzami odlanymi w kształcie smoków lub gryfów – symbolami potęgi inżynieryjnej i militarnej miasta.

***

Rydwany są bojowymi wozami od wieków używanymi przez wojowników Starego Świata. Według zapisów w kronikach historycznych także Sigmar, w czasie Bitwy na Przełęczy Czarnego Ognia, dowodził armią prowadząc natarcie w rydwanie Siggurda, wodza Brigundian. Do rydwanów należą pojazdy, które posiadają dwa koła – przymocowane do osi, na której wspiera się platforma, otoczona z trzech stron burtami – i są ciągnięte przez zwierzęta. Im droższy rydwan, tym mocniejsza i bardziej śmiercionośna jego konstrukcja.

Muszkieterzy z Nuln to więcej niż formacja – to manifest postępu, dyscypliny i nieustępliwości. W ich świecie nie ma miejsca na przypadek, a zwycięstwa rodzą się z chłodnej kalkulacji i bezbłędnej współpracy wszystkich elementów tej wojskowej układanki. Wspólne patrole z krasnoludzkimi rangerami, wsparcie magów i bezlitosny ogień piechoty sprawiają, że są w stanie oprzeć się zarówno skaveńskiej zarazie, jak i zielonoskórym hordom. Tu każdy wie, że pomyłka jednego człowieka to luka, w którą Chaos wbije swój szpon – i nikt nie pozwoli, by do tego doszło.

Kiedy opadnie dym po ostatniej salwie, a echa wystrzałów ucichną w ciasnych ulicach i kanałach Nuln, zostaje tylko cisza… i świadomość, że gdzieś tam, na stanowisku strzeleckim, ktoś znów ładuje muszkiet. Bo wojna nigdy się tu nie kończy – zmienia tylko cel. A Muszkieterzy z Nuln, wierni swojemu credo, będą czekać, by raz jeszcze przemówić językiem prochu i stali.